Görünmeyen Yaralarımız: The Holdovers

İlk bakışta sıradan bir Noel hikâyesi gibi görünür ama izledikçe insanın içindeki görünmez yaralara dokunur. "The Holdovers" tam da böyle bir film… Konusu, karakterleri ve yarattığı atmosferle beni hem şaşırttı hem de derinden etkiledi,

Film, bir yatılı okulda Noel döneminde evine gidemeyen birkaç öğrencinin ve onlara mecburen göz kulak olmak zorunda kalan huysuz tarih öğretmeni Paul Hunham’ın hikâyesi. Yanlarına okulun yemekhanesinde çalışan ve oğlunu yeni kaybetmiş Mary de eklenince, birbirine hiç benzemeyen bu üç insan, aynı çatının altında tesadüfen değil; hayatın onları bir araya getiren görünmez bağları sayesinde buluşuyor.

Paul’un asık suratı ve katı tutumları, Mary’nin içindeki sessiz acı, Angus’ın görünmeyen yalnızlığı… Film, karakterleri tek tek çözerek aslında hiçbirimizin dışarıdan göründüğü gibi olmadığını hissettiriyor. Bana göre The Holdovers sadece bir Noel hikâyesi değil; insan ilişkilerinin eski samimiyetini, yargılamadan anlamaya çalışma hâlini hatırlatan bir film.

En çok da şunu sevdim: Film, bağırmadan, drama yaratmadan, sakince anlatıyor derdini. Tıpkı hayatın kimi zaman sessizce attığı ters köşeler gibi… Beklemediğim kadar içten bir hikâyeydi ve izlerken hem gülümsedim hem de zaman zaman içimde bir düğüm hissettim.

Sonuç olarak, The Holdovers benim için “herkesin bir hikâyesi var” cümlesinin sinemadaki en zarif karşılığı gibi. Kimsenin dışarıdan göründüğü kadar güçlü, zayıf ya da neşeli olmadığını; herkesin kendi içinde taşıdığı görünmez yaralarla hayata tutunduğunu hatırlatan bir film. Samimiyetiyle insanın içine işleyen, sahiciliğiyle yıllar sonra bile hatırlandığında aynı sıcaklığı hissettirecek türden… Üstelik Noel temasını bir süs gibi kullanmak yerine, yalnızlıkla iyileşme arasındaki o ince çizgiyi nahif bir dille anlatması da filmi özel kılıyor. İzledikten sonra insanda hem bir hüzün hem de sessiz bir umut bırakıyor. Bana göre bu, bir hikâyenin kalıcı olmasının en güzel yolu.