Sur Kenti Hikâyeleri

Ali Ayçil ile ilk kez “Sur Kenti Hikâyeleri” kitabı ile tanıştım. Bu kitabı fikirleri benim için çok kıymetli olan değerli meslektaşım, arkadaşım, dostumun tavsiyesi ile okudum.

✅Bazı kitapların şifresini kitabın en başında çözersiniz, bazılarının şifresini ise sonlarına doğru anlarsınız. Ben bu kitabı sonlarına doğru çözenlerdenim (aklımda hâlâ çözümlenemeyen kısımlar olsa bile).

✅Kitabı elime alır almaz kapak tasarımının sadeliği ve güzelliğinin beni çektiğini söyleyebilirim.

✅Kitaba başladığınızda birbirinden bağımsız hikâyelerle karşılaştığınızı sanabilirsiniz; fakat ilerledikçe her bir hikâyenin birbiriyle bağlantılı olduğunu göreceksiniz. Seyyahından nakkaşına, sihirbazından sarrafına, dilberinden seyisine birçok karakterin yer aldığı bu bölümler insana farklı duyguları yaşatıyor. Bazen bir aşka, bazen bir hüzne, bazen bir sessizliğe ve birçok hisse tanık oluyorsunuz. Yazar sözü Dilber Makbule’ye bıraktığında hikâyeler arasındaki bağlantıyı daha iyi anlıyorsunuz. Dilber Makbule bir nevi kitaptaki bütün karakterlerin hikâyesini özetliyor. Ben bu kısmı çok beğendiğimi söyleyebilirim.

Beğendiğim cümleleri defterime not ettim:

Çünkü batan kentlerde insanlar, kendi sonlarının en az kentin batışı kadar gürültülü olmasını isterler. Bir gösteriş değildir bu; olsa olsa, yaşadığından emin olmanın son bir denemesidir. ( sayfa: 24)

Bilgiyi alımlı yapan ölüm düşüncesidir. İnsanlar, ölüm gelip kendilerini götürmeden önce, bir süreliğine misafir kaldıkları şu koca ev hakkında her şeyi bilmek isterler. (sayfa: 40-41)

Zamanın da bir kokusu vardır; dün senin karanlıkta hissettiğin koku zamanın kokusuydu. O koku, ancak bir şehir batmaya başlayınca duyulur… (sayfa: 42)

‘Bana ne getirdin?’ Bu soruda sizin düşleriniz ve gelenin düş gücü saklıdır. (sayfa: 52)